Kerstmis

Dit is een vervolg op eerder gepubliceerde stukken - zie previous posts & archives

Beste bloggers
Het is vandaag 24 december en het is ruim 3 weken na mijn transplantatie. En het resultaat tot nu toe is geweldig. Ik voel me zoals ongeveer 5 jaar geleden, volop energie, geen eiwit- en kaliumarm dieet, geen vochtbeperkingen (ik moet nu minimaal 2,5 liter vocht per dag innemen) en geen tijd- en energierovende dialyse meer. Ik had verwacht na de transplantatie nog aandrang te hebben om naar het ziekenhuis te gaan voor dialyse, maar dat is na de transplantatie absoluut niet aan de orde geweest. Ik vraag me wel af en toe af hoe het met mijn ex mede dialyse patienten gaat, ik zal komende week wel even langs gaan.
Tot nu toe moest ik 2 keer per week naar het LUMC voor controle, maar mijn toestand is nu zo stabiel dat ik nog maar 1 keer per week moet. Afgelopen woensdag is de laatste medische ingreep geweest, nl. het verwijderen van de dubbele J kateder die van mijn nier naar mijn blaas liep door de urinebuis. Ik keek daar erg tegen op, mede doordat in het patientenboekje voor nier getransplanteerden stond vermeld dat het een vervelend gevoel zou geven. Enfin zonder alle ranzige details te vermelden, het verwijderen gebeurde door de urineleiding d.m.v. een buisje met een lichtje, een camera, een watertoevoer en een tangetje aan het uiteinde. Op een scherm kon ik precies volgen hoe het slangetje naar de blaas werd geleid, water in de blaas werd gespoten en het tangetje de kateder (een slangetje) beetpakte en naar buiten werd getrokken. Dat duurde alles bij elkaar 60 seconden en mijn opluchting was groot dat het nauwelijks voelbaar was.
De eerste weken was ik toch ca. 4 kilo aangekomen door de prednison en andere medicijnen, maar die heb ik er gelukkig weer vanaf, zonder dat dit moeite heeft gekost. Van de prednison krijg je verschrikkelijke vreet- en dorstaanvallen (net zoals na het roken van een joint), maar gelukkig kan ik me goed beheersen en door heel regelmatig en bewust te eten is de honger bijna te onderdrukken. Verder nog het spookbeeld van 120 kilo zwaar te zijn is genoeg om niet toe te geven.
De hoeveelheid medicijnen neemt ook af en ik heb geen last meer van allerlei bijverschijnselen, behalve dan dat mijn tandvlees en de zenuwen in mijn mond bijzonder gevoelig zijn. Te koud en/of te warm eten of drinken doet veel pijn en ik verzorg mijn tandvlees en tanden dan ook extreem grondig; na elke keer iets te hebben gegeten tandenpoetsen en spoelen.
Vanaf dinsdag a.s. ga ik weer 3 keer per week 1,5 uur zwemmen om mijn deels afgenomen spieren weer terug te krijgen. Na een operatie is je spiermassa altijd het eerste wat afneemt.
Met mijn zus Nanette gaat het goed, behalve dan dat zij nog steeds erg moe is, maar dat is niet alleen van de operatie; ze heeft tot het allerlaatste moment voor de transplantatie keihard doorgewerkt en dat komt nu dubbel zo hard aan. Zij zal overigens binnenkort zelf verslag doen van haar bevindingen.
Tot zover is alles dus buitengewoon soepel verlopen, maar dat geeft nog geen garantie voor de toekomst, pas na ca. 1 jaar zal het totale beeld duidelijk zijn. De nier moet nog groeien, het lichaam moet zich nog aanpassen aan de nieuwe nier en de medicatie moet zich optimaliseren. Ik hou jullie op de hoogte.
Ik wil iedereen vanaf hier een vrolijk kerstmis toewensen en net zo'n goede start van het nieuwe jaar als die van mij.
Wordt vervolgd