Zonder nieren

Dit is een vervolg op eerder gepubliceerde stukken (zie previous posts en archives)

Het is nu woensdag 30 augustus en ik ben inmiddels weer twee dagen thuis en 7 kilo lichter.
Ik moet zeggen dat de operatie 100% is meegevallen en het feit dat ik vier dagen na de operatie weer naar huis kon bevestigd dit.
Dinsdag ochtend, zoals eerder vermeld ben ik voor de laatste dialyse voor de operatie naar het Leyenburg geweest, daarna nog een bespreking met collega's bij mij thuis en daarna met de auto naar Leiden.
Gezien de wegwerkzaamheden kwam ik pas tegen 5 uur in Leiden aan - ze vroegen zich af of ik de operatie was vergeten - in recordtempo zijn alle pre-operatie handelingen uitgevoerd (bloeddruk, ecg, bloedafname, wegen, gesprek met de arts - de chirurg was al naar huis). Ik was als tweede voor operatie, op woensdag 23 augustus aan de beurt en heb de ochtend lezend en pratend met mijn mede kamergenoot doorgebracht. Om 12.00 werd ik naar de operatie afdeling gereden en een half uur later was ik van de wereld.
Anders dan mijn vorige operatie had ik nu helemaal geen last van zenuwen of angst. Ik heb goed rond mij kunnen kijken in de operatiezaal en zag dat iemand op een groot bord 'nieren wegen' had geschreven. Bang dat per abuis een been geamputeerd zou worden hoefde ik dus niet te zijn.
Anders dan bij mijn hartoperatie, brachten ze me vrijwel meteen onder narcose, zodat ik het ontharen, insmeren met jodium, het inbrengen van allerlei katheders in je lichaam en het bedekken met groene lakens niet 'live' mee hoefde te maken. Een stuk aangenamer zo.
Ik werd wakker in de Intensive Care ruimte, met een enorme pijn in mijn buikstreek. Mijn moeder en Nanette waren daarbij aanwezig en hoorde mijn gebruikelijke 'postnarcose' gedachten aan. Ik wilde weten hoe laat het was, dat ik pijn had en water wilde, want mijn mond was kurkdroog.
Na enige tijd weer in slaap te zijn gesukkeld en tot de volgende ochtend doorgesluimerd.De pijn was inmiddels sterk opgekomen, en toen ik dit meldde aan de zuster deelde zij mij mede dat de beloofde morfine pomp helaas niet voorradig was.
Toen na het maken van een rontgenfoto, waarbij ze je optillen op een plaat onder je rug te schuiven en daarna nog het verschonen van mijn beddegoed, waarbij flink aan je wordt gedraaid en geschud, schreeuwde ik het uit van de pijn. Nogmaals excuseerde de zuster zich voor het ontbreken van de opiumpomp en meldde de aanwezige arts dat het echt niet goed met mij ging.
Inmiddels was ik behoorlijk boos geworden en vroeg of het nu echt zo was dat ik zo'n pijn leed, omdat het ziekenhuis geen opiumpomp voor mij had kunnen regelen. Die veronderstelling was helemaal juist. Boos en gefrustreerd en vooral met veel pijn heb ik geeist dat ik de afgesproken pijnbestrijding zou krijgen. Ik heb toen een paar morfine injecties gekregen om de aanwezige pijn te betrijden.
Een paar uur later, ik was inmiddels naar de dialyseafdeling gebracht, werd de pomp aangebracht en kon ikzelf de dosis toedienen. Vanaf toen was de pijn voorbij.
Het dialyseren onder morfine is een absolute aanrader, maar het zal wel weer slecht zijn, zoals alle opiaat gestuurde handelingen.
Na de dialyse naar de verpleegafdeling, de wond goed kunnen bekijken, een verticale insnede in de buik vanaf de bortskas, door de navel heen, tot vlak boven het kruis. 6 kilo orgaan lichter en ik voelde me goed.
Op vijdagochtend werd mijn pomp mij weer ontnomen, die hadden ze waarschijnlijk weer dubbel beloofd, een shot methadon en ben ik voor de eerste keer uit mijn bed gekomen om te kunnen rondlopen. Dat ging goed, niet flauwgevallen, weinig pijn en toen realiseerde ik me dat het allemaal vreselijk was meegevallen.
De artsen waren ook zeer verbaasd over mijn snelle genezing en het feit dat ik alweer rondliep gaf aan dat ik maandagochtend wel weer naar huis kon.

Wordt vervolgd