Bericht van Nanette (donorzus)

Ha Jan Willem,
Hoewel ik er eigenlijk nog niet van uit durf te gaan dat mijn nieren transplantabel zijn, hierbij toch maar mijn eerste verslag.
Eergisteren had ik dan eindelijk mijn MRI (MRA, in mijn geval want Magnetic Resonance Arteries (?)als een specificatie van Imageing). Het ging dus over de aard en kwaliteit van de aderen in en rondom mijn nieren. Of ik had de beschrijving van de procedure niet goed gelezen, of deze was niet specifiek genoeg; hoe dan ook, toen ik eenmaal met naar achteren gestrekte armen (met in mijn linkerarm een infuus voor de contrastvloeistof) in het apparaat lag en mijzelf voorhield dat ik geen last heb van claustrofobie, klonk er na enkele minuten een enorm geloei in mijn oren en ik dacht dat het een alarm was dat afging.
Mijn reactie was als jouw reactie op het gepiep van je dialyseapparaat: schrik en lichte paniek. Maar het hoort er dus bij; het maken van zo'n serie foto's maakt een takkeherrie. En toen de uiterst vriendelijke man die de scan's maakte mij alsnog van oordopjes had voorzien en uitgelegd dat het zo hoorde, was de paniek over.
Heb me wel voortdurend moeten voorhouden wat het was dat hij zag, om toch niet door claustrofobie te worden overvallen. Maar goed, na 25 minuten was het gedaan. Daarna nog bloed afgegeven voor een tweede weefseltypering en voor een tweede bloedgroepbepaling en urine als dubbelcheck vanwege het feit dat er in mijn eerste twee samples bloed was aangetroffen.
Zoals ik je al zei, ben ik ernstig van plan om een fles champagne soldaat te maken als alles in orde is. En maak je geen zorgen, daarna zal ik mij in abstinentie van drank en sigaretten gaan voorbereiden op de transplantatie.
Ik heb je ook al gezegd dat het me zo langzamerhand begint te irriteren dat de meeste mensen op mijn mogelijke donorschap reageren alsof ik daarmee iets onwaarschijnlijk goeds doe. Ik kan op een of andere manier maar niet duidelijk maken dat er van keuze geen sprake is: het moet, er is geen andere optie, en dat heeft niets met 'goedheid' of een groot hart te maken. En dat geldt niet alleen voor mij maar ook voor onze drie zusjes. Mensen laten om de meest uiteenlopende redenen die niets met het redden van hun leven (of dat van een ander, for that matter) te maken hebben het mes in zichzelf zetten (je vraagt je af waar de cosmetische industrie op uit zal lopen als meisjes van 18 al nieuwe tieten voor hun verjaardag krijgen).
Maar de Gristenlobby krijgt het in dit land nog steeds voor elkaar om levensreddende operaties met totaal ongefundeerde geloofsbeginselen te dwarsbomen.En daar moeten wij ernstig tegen in actie komen. Vandaar, dwars tegen mijn bijgelovige terughoudendheid in, alvast dit commentaar.
Morgen is dr. Ringers terug van vakantie en ik hoop hem te spreken over het resultaat van de scan en (deo volente) een operatieschema.
Ik zat ooit in Rabat op een bank tussen Marokaanse vrouwen die bij alles wat ik zei in een luidruchtig 'Inch'Allah' uitbarstten. Later zei Han mij dat ze dat deden omdat ik voortdurend in de toekomstige tijd sprak en dat men dat in de Arabische wereld altijd moet laten vergezellen van de wens ' Als Allah het wil'. Bij deze dus.
Hopenlijk weten we morgen meer.